فصل عزای حسین

    

 

      فصل عزا آمد ودل غم گرفت        خیمه دل بوی محرم گرفت

 

دشت پر از ناله و  فریاد  بود        سلسله برگردن سجاد  بود

 

زهره منظومه زهرا حسین

کشته ی افتاده به صحرا حسین

دست صبا زلف تورا شانه کرد

بر سر نی خنده مستانه کرد

چیست لب خشک ترک خورده ات

چشمه ای از زخم نمک خورده ات 

روشنی خلوت شبهای من

بوسه بزن بر تب لبهای من

تازغم غربت تو تب کنم  

یاد پریشانی زینب کنم 

آه از آن لحظه که بر سینه ات

بوسه نشاندند لب تیرها 

آه از آن لحظه که بر پیکرت  

زخم کشیدند به شمشیرها 

آه از آن لحظه که اصغر شکفت  

در هدف چشم کمانگیرها 

آه از آن لحظه که سجاد شد  

هم نفس ناله زنجیرها 

قم به حج رفته به حج رفته اند

بی تو در این بادیه کج رفته اند

کعبه تویی کعبه بجز سنگ نیست

آینه ای مثل تو بیرنگ نیست 

آینه رهگذر صوفیان

سنگ نصیب گذر کوفیان 

کوفه دم از مهر و وفا میزدند  

شام تورا سنگ جفا میزدند 

کوفه اگر آینه ات را شکست  

شام از این واقعه طرفی نبست

کوفه اگر تیغ وتبرزین شود

شام اگر یکسره آذین شود

مرگ اگر اسب مرا زین کند

خون مرا تیغ تو تضمین کند

آتش پرهیز نبرد مرا  

تیغ اجل نیز نبرد مرا

بی سر و سامان توام یا حسین

دست به دامان توام یا حسین

جان علی سلسله بندم نکن

گردم از خاک بلندم نکن

عاقبت این عشق هلاکم کند

در گذر کوی تو خاکم کند

تربت تو بوی خدا میدهد  

بوی حضور شهدا میدهد 

قوم به حج رفته چو باز آمدند

بر سر نعشت به نماز آمدند 

قوم به حج رفته تورا کشته اند

پنجه به خوناب تو آغشته اند

مشعر حق عزم منا کرده ای

کعبه شش گوشه بنا کرده ای

تیر تنت را به مصاف آمده است

تیغ سرت را به طواف آمده است

چیست شفا بخش دل ریش ما  

مرحم زخم و غم و تشویش ما 

چیست بجز یادگل روی تو

سجده به محراب دو ابروی تو

بر سر نی زلف رها کرده ای

با جگر شیعه چه ها کرده ای 

باز که هنگامه بر انگیختی

بر جگر شیعه نمک ریختی

کو کفنی تا که بپوشم تنت

تا گیرم دامنه دامنت

                                                                       (حاج محمد رضاآقاسی)