قال ابوالحسن علی بن موسی الرضا (ع)
امام مثل خورشیدی است درخشان که؛
- نورش عالم و عالمیان را فرا می گیرد؛و
- خودش در افق است به گونه ای که؛
- نه دست به او می رسد و نه چشم می تواند او را ببیند.
امام ماه شب چهارده است؛و
- چراغی فروزان؛ و
- نوری است که بر افق می تابد؛
- ستاره ایست راهنما در تاریکیهای شب تار؛ و
- راهنمائی در رهگذر شهر ها و کویر ها و گرداب دریا ها.
امام آب گوارای (زمان) تشنگی است؛ و
- راهنمائی است بسوی هدایت؛ و
- نجاتبخش است از هلاکت و گمراهی.
امام مشعلی است فروزان بر فراز بلندی؛ و
- گرما بخش سرمازدگان؛ و
- راهنمای مهلکه هاست،
- هرکه از او جدا شود هلاک شود.
-
امام ابر پر بارش است؛ و
- باران شتابنده؛ و
- حورشیدی است فروزندهریال
- آسمانی است که سایه می افکند؛
امام زمینی است صاف و هموار؛
- چشمه ای است جوشان؛ و
- برکه ی آبی است(در بیابان خشک و بی آب و علف)؛و
- گلستانی است روح بخش
امام همدمی است مهربان؛
- پدری است رئوف و مهربان؛
- برادری است که نیمه ی انسان(1) است؛
- مادر ی نیکو کار و دلسوز به کودک؛ و
- پناه بندگان در گرفتاریهای سخت است.
(اصول کافی ج 1،ص 286)