نسخه قابل چاپ

همیشه فراموش می کنیم که چه ما باشیم یا نباشیم آسمان سر جاش
باقی می مونه .

خورشید طلوع می کنه . آدم ها بیدار میشن
هر کس می ره سر کاره خودش . اونی که حسوده به حسادتش ادامه
میده . اونی که مهربونه به محبت هاش ادامه میده و اونی که
نامرده به بی مروتی هاش ادامه میده .

پس نمیشه دنیا رو با آدم هاش
عوض کنیم . چه بهتر که خودمون توی این فرصت عمر بتونیم
همه رو راضی نگه داریم . اگه حتی بتونیم یه لبخند رو لب یه نفر بشونیم
این جسارت رو پیدا می کنیم که به همه این لبخند رو هدیه
کنیم .

این دنیا و خوبی ها و بدی هاش به چرخه اش ادامه میده .
خورشید میاد و میره . ماه میاد و میره . فصل ها میان و میرن . پس هیچ
چیز موندنی نیست .

تنها ما می مونیم و وجدانی که تا ابد رهامون
نمی کنه . پس به ظاهر کوچیک محبت نگاه نکنیم که پشتش بزرگی
آرامش موج می زنه . با غرور دیگران رو له نکنیم که از گناهان کبیرس
و بدونیم که همه باید واسه همه همون قدر ارزش قائل بشیم که
واسه خودمون قائل میشیم .

ارزش خودمون رو در این دنیای فانی زیر
سوال نبریم.

قانون همین است ... همان موقع که باید دیده شوی شنیده شوی

لمس شوی و خوانده شوی . . . همه کور کر بی حس و بی سواد

می شوند . آن وقت تو را محکوم می کنند و حکم تنهایی را برایت

صادر می کنند . من در پای چوبه ی دار تنهایی به این فکر می کنم که

محبت به چه روزگاری افتاده که حتی نفرت هم از او سراغی نمی گیرد

و عطوفت تا چه حد ور شکسته و بی اعتبار شده که حتی ارزش هم

در حضور بی کسی هایم به زمین نگاه می کنم ... پر است از ضربه های

قدم های کودکانه ام که در حضور این همه تنهایی معصومیت خود

را فراموش کرده است . . . دلم به حال زمین میسوزد

به جای آن که بر چسبی مثل مسیحی یهودی مسلمان بودایی

یا هر چیز دیگری به پیشانی بچسبانی قول بده که

مسیح گونه خدا گونه بودا گونه و محمد گونه باشی . . .

دکترم میگفت : " حالت اصلا خوب نیست دلت بدجوری شکسته ...

حالا حالا هم خوب بشو نیست ... چی به سر دلت آوردی ؟

تیکه پاره شده ... آخه کدم احمقی با خودش و دلش این طوی میکنه؟"

کاش می تونستم به دکتر بگم که خودم مگه مرض دارم دلمو بشکونم

در اوج تنهاییم به هیچ فکر میکنم ... نیست میشوم و باز خودم را در گرداب

زندگی سرگردان می بینم . در اوج تنهایی میخندم به هر آن چه

بودن میخوانند و من داشتن می نامم . در اوج تنهایی به عشق فکر میکنم

و پاک تر از آن دروغ را می بینم . در اوج تنهایی به حال دلم

من دلم می گیرد ... کم ز تنها یی و بس از بی کسی

شور و شوق روزگار بی کسی عاقبت دنیای ما را تیره کرد

حال و احوال من از خاک و ساده تر و خسته تر است

خیره شد ... به دروغها به فریبها به دل شکستن ها ... با خود گفت :

" به چه کارشان می آید این همه دروغ و ننگ که تنها وجودشان را پر کرده

است ؟ خدایا آن قلبی که در سینه اشان کاشتی پس کجاست ؟ آن همه

مهربانی و صداقت که تو به آنها ارزانی داشتی کجا رفت ؟ تو که از زیبایی و

خدا پاسخ داد : " خودت را ناراحت نکن آنها همه چیز را فراموش کردند

من امروز در تنهایی خودم به صدای آبشار افکارم گوش میدادم

که آرامشی نسبی دارد و در خانه ی دلم به عابران گذرگاه دنیایم فکر

میکردم ... دوست دارم دروازه ای برای دنیای زیبای زندگیم بگذارم که

هیچ کسی بی مقدمه وارد نشود ... سلام فراموششان میشود و من

حسی داشتم ... در حالی که من بر روی ابرها زندگی میکنم

به سکوت نیاز دارم ولی آنقدر اینجا سکوت است که آن را گم کرده ام

و حال نمیدانم به چه چیز نیاز دارم ... حتی نمیدانم را هم گم کردم.

خیسی انگشتانم که آن ها را در آب تفکرم فرو کردم قلقلکم میدهد

و من در آب به معنای زلال بودن فکر میکنم... !!!!

تو را شکر می گویم ای مهربان معبودم که هر لحظه به

یادم بودی و یاریم کردی و و از خود بیزارم آن زمان که سر خوش

بودم تورا از یاد بردم در حالی که تو مرا مرقب و حافظ بودی و همراهم بودی

هنوز نمی دانم مقصدم کجاست ... فقط پارو میزنم

نمی دانم به کجا خواهم رفت ! زیاد مهم نیست ... فقط میدانم باید بروم

زمانی که دور دست ها پیدا نیست با اطمینان خواهم رفت

بی آنکه ترسی از آنچه خواهم دید داشته باشم چرا که نمی دانم چه

خواهم دید پس پیش میروم ... ولی اگر بدانم به کجا میروم

از ترسه آنچه خواهم دید عقب میروم و گاه آهسته میروم تا دیرتر برسم

پس چه بهتر که ندانم و پیش بروم ... چه غروب دلنشینی!

من امروز تشنه ام ... یک تشنه ابدی . هرگز سیراب

داد . چرا که آن روز من به زلالی آب قسم خوردم

من به پاکی آب قسم خوردم تا به تو خیانت نکنم

من به مهربانی آب قسم خوردم که تو را نرنجانم